WAARSCHUWING: Onderstaande tekst kan als schokkend worden ervaren.
Als u wilt reageren na het lezen van deze pagina,
kunt u reageren in het gastenboek
u mag mij ook mailen door op het vlindertje te klikken.
Ik ga hier vertellen hoe het voor mij was om als kind seksueel misbruikt te worden.
De gebruikte foto's komen uit mijn eigen foto album, en zijn dus echt !
OVER MIJ
Ik ben geboren in 1964, mijn jeugd is gebukt gegaan onder veel verdriet en angst.
Dat verdriet, en die angst werd vooral veroorzaakt door mijn vader.
Ons gezin bestond uit vader, moeder en vier dochters, misschien kun je je het niet voorstellen
in deze tijd, maar mijn vader heeft alle vier zijn dochters jaren lang seksueel misbruikt,
vernederd, gekleineerd, en geslagen. Ik was de 2e dochter die werd geboren,
na mij kwamen er nog twee dochters.
Het seksueel misbruik is begonnen vanaf dat ik nog een baby was.
Ik was een onopvallend tenger meisje. Eten was altijd een drama met mij...
Ik at vreselijk langzaam, en lustte bijna niks. Ik had darm problemen, obstipatie.
Ik kreeg stukjes zeep in mijn anus, of werd leeg gelepeld. In mijn kleuterjaren
heb ik mijn arm gebroken, is mijn vingertopje eraf geweest.
Ik ben heel erg vaak van de trappen gevallen. Vingers tussen deuren, etc.
Van sommige "ongelukjes" weet ik wel dat het geen ongelukjes waren.
Ik kan me uit die tijd niet alles herinneren. Op de lagere school moest ik soms
aan de kant zitten tijdens de gymles. De juf was bang dat ik iets zou breken, als ik
mee deed. Ik was nog steeds heel erg mager, en zag er ook wel breekbaar uit.
Vriendinnetjes had ik niet zo heel veel. Soms mochten kinderen ook niet met mij spelen,
of met mij mee naar huis gaan, omdat er iets niet pluis zou zijn bij ons thuis. Pas
aan het eind van de lagere school begon dat tot mij door te dringen.
Ik was slecht in rekenen, maar vond tekenen geweldig. In al mijn rapporten van
de lagere school stond geschreven: "Aryne zit vaak te dromen".
Later als ik groot was wilde ik graag juf, en moeder worden.
In mijn middelbare school periode zag ik hoe mijn grote zus, het ene na het andere vriendje had.
Nou daar had ik geen behoefte aan. Ik voelde me lelijk, en dacht niet dat ik een vriendje
zou krijgen, wel fantaseerde ik een vriendje. Na de middelbare school ging ik een opleiding volgen.
Pedagogisch medewerkster. Ik wilde graag gaan werken met bijzondere kinderen. En ik wilde (B.O.M)
bewust ongehuwde moeder worden.
Ik vond een baan in het speciaal onderwijs, met o.a. autistische,
a.d.h.d. en hoogbegaafde kinderen. Ik vond ook een vriendje.
Mijn moeder overleed toen ze 56 was aan eierstok kanker, ik woonde toen niet meer thuis. De man van
mijn jongere zus heeft zelfmoord gepleegd toen hij 34 jaar was, mijn zus stierf vijf jaar later aan een hart-
infarct op de leeftijd van 34 jaar. Mijn oudste zus is overleden op 45 jarige leeftijd aan long kanker.
Blijven over, mijn jongste zusje en ik. Mijn vader leeft ook nog.
Fysiek heb ik in de loop der jaren wat ongemakken gekregen. Streptokokken bacterie, wat mijn kraakbeen afbrak.
Trombose, die niet gevonden werd, tot die zich openbaarde in een longembolie, daarbij werd meteen ontdekt
dat ik C.O.P.D heb. Ik heb bijna een jaar in een scootmobiel gezeten door een niet erkende hernia.
Mijn hernia werd ontdekt, en operatief verwijderd. Daar werd ik wakker op de intensive care.
De dag voor de operatie was de dokter langs geweest, omdat ik het benauwd had, hyperventilatie zei de dokter.
Bleek dat ik een longontsteking had.
De operatie aan mijn hernia had dus niet mogen plaats vinden. Meteen werd ontdekt dat mijn hart niet goed was.
Hartkatheterisatie en medicijnen. Enkele jaren later een stuk van mijn baarmoedermond verwijderd... baarmoederhals kanker.
Laatst was ik gevallen had mijn pols gebroken, die nu niet meer goed functioneert.
Mijn nek stond scheef van de val. Op de foto's was te zien dat mijn nek forse sporen van artrose heeft.
Ik heb dertig jaar lang antidepressiva geslikt. Dat heeft ervoor gezorgd, dat ik al het bovenstaande beter aan kon.
Nu ik sinds kort klaar ben met het afbouwen van de antidepressiva, heb ik veel last van afkick verschijnselen.
Black outs - concentratie problemen - wazig zien - onrust in hoofd en lijf
Mijn verleden lijkt weer zo dichtbij. Ik ben nu 50. Mijn verleden is (0pnieuw) een dagelijkse marteling.
Mijn flashbacks schrijf ik van me af in mijn
blog
| | | | | | | | | | | | | | | |
Mijn moeder vragen mensen zich vaak af, wat deed je moeder, waarom heeft ze jullie niet beschermd?
Mijn moeder trouwde met mijn vader toen ze 19 was. Omdat haar ouders het huwelijk niet goed keurde, kreeg ze niets mee van huis. Ze had de kleren die ze aan had, en verder niks. Haar moeder verbrak het kontakt met haar. Dat was de reden dat ze heel erg dankbaar moest zijn ... aldus mijn vader. Hij dreigde haar vaak dat ze kon gaan, zoals ze was gekomen. Met niets dan de kleding die ze aan had. Mijn moeder werd ook geslagen, vernederd, en verkracht.
Mijn vader noemde haar trut, in het bijzijn van andere, dus ook buiten op straat.
Wij werden allemaal bedreigd met woorden en met fysiek geweld.
We waren allemaal bang voor hem, fysiek was hij erg sterk, ook geestelijk werden we behoorlijk gebrainwashed.
Bang is hier niet het juiste woord. Er was sprake van doodsangst!
Mijn moeder kreeg een klein beetje huishoudgeld, daarvan moest ze zichzelf, en ons voeden en kleden. Ze heeft zichzelf altijd weggecijferd. Ze had zichzelf leren naaien, en heeft uit nood ook ooit ondergoed voor mij genaaid uit haar eigen hemden. Ze mocht van mijn vader niet gaan werken buiten de deur.
Er was wel geld. Mijn vader had een gemiddeld salaris, maar dat was voor hemzelf. Hij gebruikte dat voor zijn hobby's. Hij bouwde een *doka, en kocht de nieuwste foto toestellen. Tenslotte was al het geld van hem, omdat hij er voor werkte, dat wij daar ook van leefde was een voorrecht aldus mijn vader.
Toen wij kinderen de deur uit waren, had mijn moeder stiekum toch een werkhuis, waar ze enkele keren heeft schoongemaakt.
Helaas werd ze ziek. Mijn moeder heeft haar laatste levensjaar in het ziekenhuis gelegen. Ze had een eigen kamer en onbeperkt bezoek. Op 56 jarige leeftijd overleed ze aan eierstok kanker.
*Een doka is een donkere kamer waarin foto's worden ontwikkeld, en afgedrukt.
NIEMAND ZAL JOU GELOVEN
Als je dagelijks te horen krijgt: "jij kan helemaal niks, jij bent lelijk, mondje dicht hierover, niemand zal jou geloven".
Dan hakt dat wel behoorlijk in je zelfbeeld! Ik weet het zeker, ik ben echt lelijk, niemand zal mij geloven als ik vertel dat...
Dat wordt dan ook nog eens met flinke klappen en emotionele chantage bekrachtigd.
Als je niet doet wat ik wil, dan pak ik je zus, of je moeder wel. Mijn vader straalde een macht uit, waar wij allemaal doodsbang voor waren. Niet alleen werden wij seksueel misbruikt. Alles was anders, achter onze voordeur gebeurde vreselijke dingen.
Ik wist niet beter, dacht dat dit bij iedereen wel ongeveer zo ging. Ik kende geen andere vaders, dus kon me niet bedenken dat dit niet normaal was. Onze huisdieren werden gebruikt als levendig voorbeeld. Op die manier wist ik het zeker, als ik niet doe wat hij zegt, dan vermoord hij mij!
Ik kan mij niet alle huisdieren meer herinneren, ook niet wat er allemaal met de dieren gebeurde. Sommige voorvallen zijn echter op mijn netvlies blijven staan.
| | | | | | | | | | | | | | | |
EVEN LATER LAG HET DIERTJE DOOD IN ZIJN KOOI
Voorbeeld:
De kat moest eens verplicht op schoot zitten bij mijn vader, het arme dier pieste van angst over mijn vader heen. En dus werd de kat tegen de muur gekwakt!
Voorbeeld:
Wij hadden de cavia aangeleerd als de koelkast open ging, hij iets lekkers kreeg. De cavia begon dus enthousiast te piepen als hij de koelkast open hoorde gaan. Op een dag vond mijn vader dat opeens niet meer leuk. Hij pakte de cavia en smeet hem (6 meter verder) zijn kooi in.
Even later lag het diertje dood in zijn kooitje!
Voorbeeld:
Onze valkparkieten werden met een theedoek gemept tijdens het losvliegen... Op een dag hebben wij de vogels stiekum naar de dierenzaak gebracht. Mijn vader was naar zijn werk. Stoer hé.
Heel vreemd maar mijn vader heeft er nooit iets over gezegd, als of er nooit vogels waren.
Dit zijn maar een paar voorbeelden. Deze gebeurtenissen maken echt wel indruk, zeker als je nog heel jong bent. Er iets van zeggen... Nou nee dat durfde we niet. Iemand die een dier dood maakt, kan ook mij, mijn moeder of mijn zusje doodmaken.
Daar was ik toen van overtuigd.
's Avonds aan tafel eten met het gezin herinner ik me als een dagelijks terug kerende ramp.
We aten zeker vier á vijf maal per week aardappels met slappe sla, en zwarte jus waar de gehaktbal van de zondag in was gebraden.
Door de sla zat een gekookt ei, een tomaat, en een kledder mayonaise. Ik was een heel langzame eter. Ik lustte erg weinig groente.
Dat zal niet los hebben gestaan van de sfeer en vreemde regels die aan tafel van toepassing waren.
Niemand mocht praten onder het eten.
Ik mocht mijn eten niet prakken.
Ik mocht niet roeren in mijn eten.
Ik mocht niet treuzelen, moest tegelijk met iedereen mijn bord leeg hebben.
Hoe ik ook echt mijn best deed, het lukte nooit om tegelijk met iedereen mijn bord leeg te hebben.
Het toetje was elke dag een pakje saroma aangelengd melk. Onze saroma werd zuinig gemaakt dus i.p.v. een halve liter melk werd het poeder met een hele liter melk aangemaakt.
De saroma was bij ons dus geen pudding, maar een waterig goedje. Omdat mijn bord niet op tijd leeg was, werd het waterig goedje over mijn aardappels en groente heen gegoten.
Dat gebeurde dus dagelijks. En als ik ervan moest kokhalzen, kreeg ik een harde klap, zo hard dat ik van mijn stoel af viel. Later toen ik wat groter werd probeerde ik om niet van mijn stoel te vallen door de klap. Ik voelde me supersterk toen me dat uiteindelijk lukte.
Mijn vader ging als jongetje van 12 in de bouw werken, dat was normaal voor die tijd. Enkele jaren later viel zijn vader, die ook in de bouw werkte van de steiger en overleed ter plekke. Hij bleef achter met zijn moeder en zusje.
Hij tiraniseerde zijn zusje, hij had haar wel eens onder stroom gezet, om maar een voorbeeld te geven.
Haar jeugd is getraumatiseerd door hem.
Hij had een luchtbuks waarmee hij op eenden en duiven schoot. Op zijn 20ste trouwde hij met mijn moeder. Ze kregen samen vier dochters.
Hij was een sterke, handige en behulpzame man voor de buitenwereld. Fotograferen was een grote hobby geworden. Hij bouwde zelfs een doka (donkere kamer) in de gang van het huis, waar hij zijn eigen foto's ging ontwikkelen en afdrukken. Er was zelfs een rood lampje aan de buitenkant, om aan te geven wanneer de deur gesloten moest blijven. Ik was een jaar of vijf toen ik eens perongelijk de deur had open gedaan terwijl het lampje brandde. Ik kreeg enorme klappen, buiten proportie zelfs voor onze begrippen.
Dat lampje betekende helemaal niet altijd dat er foto's afgedrukt werden.
In de doka maakte hij pornografische foto's. In de doka (in de douche, in onze slaapkamer etc.) werden we seksueel misbruikt.
In een ander huis werd weer een doka gebouwd, dit keer op zolder. Hij zette zich in voor de plaatselijke speeltuin vereniging. In die tijd zag ik foto's op zolder van de oppas van de speeltuin. Ik denk dat die doka nog altijd bestaat. Enige tijd nadat mijn moeder was overleden, ontmoette hij zijn huidige vriendin, via een fiets klupje. Deze vriendin is een paar keer bij mij langs gekomen omdat ze met wat vragen zat. Ze wilde weten waarom de kinderen niet meer bij hem kwamen. En of mijn vader altijd zo grof in de mond was! Ondertussen had ik al jaren geen contact meer met mijn vader. Deze website had ik toen al gemaakt. Ik heb zijn vriendin de site laten lezen. Omdat vertellen voor mij toen en nu nog steeds erg moeilijk is voor mij. Na een paar keer heb ik haar verzocht niet meer te komen als ze een relatie met mijn vader had. Het maakte bij mij oude littekens open. Zover ik weet hebben ze nu nog steeds een relatie.
| | | | | | | | | | | | | | | |
HET IS HEM GELUKT, IK BEN DOOD!
In de zesde klas (groep acht) had ik een vriendinnetje, we liepen samen naar school.
Opeens vraagt ze mij: "Moet jij met je vader naar bed?" Ik voelde mijn hoofd rood worden en antwoorde: "Nee natuurlijk niet hoe kom je daar nou bij?" Waarop mijn vriendin antwoorde: "Ow, nou ja dat zegt mijn moeder". Dit zelfde vriendinnetje was al eens getuige geweest van ons huiselijk geweld.Mijn vader wurgde mijn moeder op de bank in de huiskamer. Ik dacht niet dat mijn moeder dit kon gaan overleven toen. Nijdig had hij haar bril in de prullenbak gegooid. Mijn vriendinnetje die alles stil gade sloeg stond op en haalde de bril van mijn moeder uit de prullenbak. Misschien had ze dit voorval wel tegen haar moeder verteld. We hebben er nooit over gepraat.
Langzaam maar zeker ging ik mij meer verzetten. De klappen die ik kreeg maakte me niet meer uit. Liever doodgeslagen worden, dan steeds weer mijn lichaam te laten gebruiken, ik vond het misselijkmakend. Hij maakte er altijd een smakkend geluid bij in mijn oor.
Ik werd steeds opstandiger. Het seksueel misbruik werd gewelddadiger, en ik was niet sterk genoeg. Ik verzette me uit alle macht, maar won het nooit. Soms verzette ik me niet, in mijn hoofd was ik dan ergens anders, zo hoefde ik het niet te voelen, ruiken, en horen.
Op een dag hoorde ik visite binnenkomen. Gezellig dacht ik, en wilde naar beneden gaan. Mijn vader stond opeens boven, en ik moest naar de doka. Ik weigerde met redelijk harde stem omdat ik dacht dat ze mij dan beneden wel zouden horen. Mijn vader haalde 10 gulden uit zijn zak... Dit was totaal nieuw voor mij, meteen dacht ik, hij is niet normaal. Ben ik nu zijn hoer? Ik bleef weigeren.
Er volgde een worsteling boven aan de trap.................................................................. Ik viel van de trap, met mijn hoofd naar beneden. Mijn ruggengraat voelde elke trap trede. Het was opeens doodstil. Het is hem gelukt, ik ben dood! Nee dat kan niet want ik voelde pijn, dus ik leef. Ik hoorde hoe mijn moeder de gang in kwam. Opeens hoorde ik mezelf heel hard huilen. Vreemd ik huilde nooit. Toen zag ik dat mijn vader nog steeds bovenaan de trap stond. Hij had een lijkbleek gezicht, met een uitdrukking die ik nog niet eerder had gezien. Ik moest naar de dokter. Mijn vader stapte in de auto, en ik moest mee. Hij had nog steeds een bleek gezicht. Ik zag opeens een kans. Ik zei: "De dokter zal wel vragen wat er is gebeurt, zal ik dan zeggen dat dit een poging tot moord was?"
Het bleef stil in de auto. Bij de dokter durfde ik niet te vertellen hoe het was gebeurd, ik was gewoon van de trap gevallen. Mijn vader heeft nooit geweten wat ik in de dokterskamer heb verteld. Dat heb ik zo gelaten. De schade viel ook mee gelukkig. Gebroken sleutelbeen, geschaafde rug, en een hersenschudding. Met de woorden poging tot moord, was ik verlost van het seksueel misbruik. Als hij iets probeerde, had ik nu eindelijk de goeie woorden, ik voelde me sterk!
Toen dit alles gebeurde was ik 16. Na dit voorval hoefde ik nooit meer naar de doka. Mijn vader bleef dezelfde tiran, maar seksueel heeft hij mij niet meer misbruikt.
Ik was op dit gebied wel de enige van de vier dochters. Mijn drie zussen bleef hij misbruiken, maar dat wist ik toen nog niet. Mijn oudste zus is verkracht, in haar eigen huis. Ze was toen net gescheiden. Ik vind het vreselijk dat ik dat pas jaren later van haar hoorde. Dat ze zich in haar eigen huis nog steeds niet veilig kon voelen, dat doet me pijn.
Pas op mijn dochters 4e verjaardag heb ik het contact met mijn vader verbroken. Slingers ballonnen en taart. Feest in huize chaos. Een huis vol visite.
Mijn oudste zus, met haar zoontje, mijn jongere zus, met haar vriend en twee dochters, mijn jongste zus. Mijn vader en moeder.
Mijn zoon was toen zeven maanden. De vader van mijn kinderen kwam ook op bezoek.
(jeeeeeeeeeee iedereen leefde toen nog!)
Ik rende achter koffie en taart aan. De vader van mijn kinderen ging even de hond uitlaten. De meiden kibbelde om de nieuwe kadootjes.
Dat was het moment. Mijn vader stond op en wilde het gekibbel stoppen........ hij hief zijn hand op.
Nog voor er een klap kon vallen stond ik ook op. Ik riep: "HOO, er wordt hier niet geslagen, niemand komt aan mijn dochter, en jij al helemaal niet. Ga weg, mijn huis uit, en kom hier nooit meer!" Mijn vader vertrok zonder een woord, mijn moeder volgde hem gedwee. De deur viel dicht, en een stilte viel. Op dat moment kwam de vader van mijn kinderen terug naar binnen met de hond. "Is er iemand dood?" vroeg hij. Iedereen begon te praten. Mijn zussen vonden mij heel stoer, maar voelde zich toch ook wel ongemakkelijk.
Een kort moment, maar een omslag in mijn leven. Mijn vader is nooit meer in mijn huis geweest. Ik ging nog wel naar mijn moeder, als mijn vader niet thuis was. En mijn moeder bracht wekelijks een pan soep bij mij. Dat dat nog maar zo kort zou duren, dat wist nog niemand. Kort na dit voorval werd mijn moeder ziek. Een jaar later overleed ze.
STILE TRANEN IN DE NACHT.
Prachtig nummer van Veldhuis en Kemper, de tekst raakt mij diep.
Berichtjes in het gastenboek worden altijd gelezen, en op prijs gesteld.
